Najviša planina Šumadije. Vrh planine je na 1132 metara nadmorske visine i zove se „Cvijićev Vrh“, ranije poznat kao Veliki Šturac. Ime je dobila zbog ruda olova i cinka koje se i danas eksploatišu. Koliko je ova planina bogata rudom svedoči i činjenica da su čak i Rimljani kopali rudu ovde.
Na Rudniku se nalazi jedno od najstarijih areholoških nalazišta Srbije. Ovde je praistorijski čovek „tucao kamen“. Odmah ispod „Malog Šturca“, jednog od vrhova Rudnika, se nalazi arheološko nalazište „Prljuša“ na neverovatnih 986 metara nadmorske visine. To je jedno od najvećih praistorijskih nalazišta bakra u Evropi. Pored toga što je ovo toliko bitno arheološko nalazište, to je ujedno i jedan od najlepših vidikovaca na planini Rudnik. Pogled se pruža na skoro celu južnu Šumadiju, a dopire i do do najviših vrhova Povlena, Maljena, Suvobora, Zlatibora, Tare, Ovčara, Kablara, Jelice, Stolova, Goča, Gledićkih planina.
Za vreme vladavine kralja Dragutina na Rudnku je bila kovnica novca. DINAR Kralja Dragutina, kovan na Rudniku, je bio prvi srpski dinar sa ćiriličnim natpisom.
U selu Gornja Crnuća, srpskoj prestonici od 1815. do 1817. godine nalazi se konak kneza Miloša. Iz ovog konka knez Miloš je na Cveti 1815. godine izašao u vojvodskom odelu i sa srpskim barjakom okupljenom narodu izgovorio čuvene reči: „Evo mene, a eto vama rata sa Turcima“. Srpski knez Miloš je bio, kako bi naš narod rekao „nestašan“. Oženio je Knjeginju Ljubicu jako mlad i sa njom imao osmoro dece, ali je takođe sa „strane“ zvanično imao još jedanaestoro. Kum na venčanju bio im je Karađorđe. Miloša i Ljubicu je nadživelo samo dva deteta. Ćerka Petrija i sin Mihailo. Kako je Knez Miloš bio jako „nestašan“ da ne kažemo „neveran“, Jednom je tako ukrao iz Turskog roblja lepu Petriju, i doveo je kod Ljubice u Crnuću da joj služi upravo u ovoj kući. Svojom lepotom, mladošću, vrednoćom i veštinom u svakom poslu bila je desna ruka kneginje Ljubice. Ona se Ljubici od početka nije dopala. Petrija je ostala u Crnući i pošto se kneginja Ljubica odselila u Kragujevac 1818. Kneginja Ljubica se pojavila u martu 1819. godine u Crnući, iznenadivši kneza i Petriju. U besu je uzela Knežev pištolj sa klina iznad kreveta i ubila Petriju. Od Miloševog besa je spaslo samo to što je bila trudna..
Na ovom mestu je snimana serija Vuk Karadžić gde je i prikazan taj događaj.
Manastir Vraćevšnicu podigao je veliki čelnik Radič Postupović 1428. godine. Iako pomalo neobično, ime Vraćevšnica ima posebno značenje. Naime, Radič Postupović, koji je bio jedan od uglednijih ljudi tog doba, odlučio je da ostavi svoju zadužbinu i u čast svih ratnika koji su se uspešno vratili iz Kosovskog boja 1389. i nazvao je manastir Vraćevšnica.
Izgradnja i oslikavanje hrama završeno je 1431. godine, o čemu svedoči sačuvan tekst darovne povelje ktitora.
U porti manastira se nalazi i grobno mesto Višnje Obrenović, majke kneza Miloša, kao i grobna mesta kneževe rano preminule dece.
Manastir ima riznicu i stalnu postavku u malom muzeju gde se čuvaju predmeti i spisi od neprocenjive vrednosti. Između ostalog tu možete videti paradnu sablju porodice Obrenović, Jevanđelje Arsenija Čarnojevića iz 1699. godine, Paterik iz 1678. godine, nameštaj sa dvora Obrenovića uključujući i krevet sa monogramom Kneza Miloša Obrenovića, salon naručen u Parizu za venčanje kralja Aleksandra i Kraljice Drage, lične stvari Arhimandrita Melantija Pavlovića, predmeti vezani za Drugi Srpski ustanak koji je i pokrenut u manastiru, kao i mnogi drugi vredni predmeti.
Nije poznato čija je Manastir Ješevac zadužbina, s obzirom da o tome nema jasnih podataka. Crkva je posvećena Svetom Jovanu. Danas su to samo ostaci koje tek treba istraživati detaljno.
Po jednom predanju, crkvu je podigao Marko Kraljević za pokoj duše svoje majke Jevrosime - Ješe, po drugom, isti je ktitor, veliki čelnik Radič Postupović, podigao manastire Vraćevšnicu i Ješevac da se međusobno pomažu. U prilog druge teorije ide i činjenica da su osnove obe crkve gotovo istovetne, iako u poveljama čelnika Radiča nema pomena o ovoj zadužbini, a ime je verovatno dobila po planini u kojoj se nalazi.
Najranija istorija je nepoznata, tako da se još uvek tačno ne zna vreme gradnje, kao ni ime ktitora. Prvobitna crkva postojala je na današnjem platou još u vreme kralja Dragutina između 1276. i 1282. godine. Crkvu je obnovio Car Dušan po molbi sveštenstva i naroda 1350. godine. Crkva je više puta obnavljana pa se za nju vezuju mnogi srpski vladari i vlastela, a koji su srednjovekovni grad Borač koristili kao letnju rezidenciju, kao što su Knez Lazar, despot Stefan Lazarević i Radič Postupović. Poslednje pustošenje Crkve je bilo za vreme Takovskog ustanka 1815. godine. Nastojanjem Miloša Obrenovića crkva je obnovljenja 1818. godine.
Grad Borač se prvi put pominje 1219. godine u Žičkoj povelji, u kojoj Stefan Nemanja daruje župe crkvama.
VIDEO
GALERIJA FOTOGRAFIJA
